Notaları Yaşamak

Bunu bir öykü olarak da yazabilirdim belki ama fazla uzun olurdu ve okumazdınız. O yüzden şimdiki haliyle yazılıyor.

Şimdi bir düşünün bir yanda ünlü bir bestecinin bestesini eksiksiz bir şekilde çalan bir müzisyen var. Çok iyi dersiniz değil mi? Çoğunlukla evet. Bir de şunu düşünün, aynı besteyi bir başkası kendi yorumunu katarak kendi tarzıyla çalarak yine eksiksiz ama fazla bir şekilde sergiliyor. Fakat dediğim gibi o besteden daha farklı bir beste gibi duyuluyor. Bu müzisyen hakkında tartışma açılır. Bir çoğunluk olmaz.


Oysa ikinci örnekteki müzisyen notaları yaşayan ve kendi içinde uyandırdığı hislerle karşısındakine aktaran özgün bir müzisyen ve takdir edilmesi gerekirken eleştiriler alır. Bu neden olur? Sanatın ruhunun farkında olmayan sanatı da bir disiplin içine ve kurallar içine sokmak isteyen kişilerin düşünceleri nedeniyle olur.

Oysa sanat özgün olmalı. Birilerinden esinlenilebilir örnek de alınılabilir ama birebir kopya edilirse bu sanat değil sadece çok iyi bir taklit olmuş olur. 

Gözleri kapamak yada gözleri bir noktaya sabitleyip içindeki duyguların uyandırdıklarını izlemek. Müziği, notaları yaşamak bence böyle olur. Bir müzik aleti çalarken, şarkı söylerken. 

Notalar yaşanarak besteler yazılırsa yada müzik aletleri çalınıp şarkı söylenirse ancak o zaman o notalar dinleyen herkese de o müzisyenin hissettiklerini ulaştırır.